HFM

Zastanawiałem się, dlaczego kiedyś wzmacniacze Denona z zewnątrz nie powalały mnie wyglądem, a ten, mimo że podobny, jest jakiś taki… elegancki.

Nie to, że miałem uprzedzenia, bo moim pierwszym audiofilskim piecykiem był Denon PMA 860. Używałem go przez kilka lat; nie zepsuł się. Koledzy zazdrościli i grał jak trzeba. Ale te nowe to jakby wyższa półka.

Odpowiedź okazała się prosta – front z aluminium. Pięknie połyskujący, z wyraźnymi śladami szczotek. PMA 720 to wizualnie efektowne urządzenie. Zwłaszcza, jeśli się weźmie pod uwagę jego cenę. Jeśli ktoś się mimo wszystko uprze na wariant czarny, to informuję – jest dostępny.
Przednia ścianka to kwintesencja wzmacniacza stereo. Wygodna obsługa, a jednocześnie sporo funkcji. Gałki są, niestety, plastikowe, ale niech tam. Największa to regulacja głośności; mniejsza – selektor źródeł. Do wyboru jest pięć wejść liniowych, w tym pętla magnetofonowa. Cieszy obecność gniazda phono (MM). To dziś powracający standard.
Do tego mamy odłączaną regulację barwy – source direct. O ile się nie mylę, układ jest wynalazkiem Denona. Dla miłośników „bum, cyk, cyk” – loudness. Jest też wyjście słuchawkowe i balans.
Z tyłu widać w zasadzie powtórkę z Marantza. Dodatkowo jest pre out, do którego można podłączyć aktywny subwoofer (końcówki mocy Denon aktualnie nie oferuje) oraz „rozgałęziacz” w postaci trzech płaskich gniazd. Być może ułatwia życie i pozwala kablom mniej się plątać, ale jeżeli macie wystarczającą ilość gniazdek w listwie albo ścianie, lepiej korzystajcie z tamtych. Trochę smuci kabelek zasilający mocowany na stałe. Naprawdę, Denon i NAD mogliby zainwestować w trójbolcowe gniazdo.
Wewnątrz widać dość skomplikowany układ z przyzwoitym zasilaniem.

Za to w katalogu można znaleźć kilka perełek: „obwody High Current Single Push Pull”, „główny transformator z osobnymi zasilaczami” (odczepy?), „odłączany mikroprocesor” (po co?), „odporna na wibracje konstrukcja Direct Mechanical Ground Construction”. Ale najbardziej spodobało mi się „strojenie dźwięku dostosowane do gustu europejskiego”.

Brzmienie
„Europejski gust” pozostaje dobry. W audiofilskim „plumkaniu”, ECM-owskich pejzażach czy kameralistyce Denon gra ciepło, romantycznie i czysto. Trochę „lampowato”, ale z pokreśloną górą, co poprawia wrażenie przejrzystości. Potwierdzają to popowe ballady, w których odnajdujemy trochę spokoju i lekkie dogrzanie średnicy. Wychodzi to na dobre wokalom i instrumentom akustycznym.
Od czasu do czasu zdarza się jednak coś dziwnego w zakresie basu. Jakiś dźwięk poruszy lekko powietrzem, wzbudzi zaciekawienie. To przedsmak tego, co się może zdarzyć, kiedy pozwolimy Denonowi się rozpędzić. Wystarczy włożyć do szuflady płytę z mocniejszym repertuarem i zdecydowanym ruchem przekręcić gałkę w prawo. Efekt przypomina mocniejsze naciśnięcie pedału gazu w sportowym wozie. Doktor Jekyll przeistacza się w Mr Hyde’a, a kolumny dostają mocnego kopa w cewki. Pojawia się ściana dźwięku; ciężka jak czołg, ale też w swej masywności niepozbawiona wdzięku. Przejrzystość pozostaje co najmniej dobra, a przestrzeń nie ulega spłaszczeniu.
Denon zachowuje się, jakby miał na pokładzie uczciwe 100 watów. Ta potęga i energia są wręcz stworzone do koncertów rockowych.
Nie byłoby to możliwe bez odpowiedniej podbudowy basowej. W tym względzie Denon też się nie pieści. Pompuje decybele niczym tłok, schodzi nisko i nie traci kontroli. Oczywiście, można lepiej ucinać wybrzmienia i atakować szybciej, ale wiele osób wybierze potęgę, bo tego się po prostu dobrze słucha.

Reklama

Konkluzja
Denon to drapieżny i silny jak niedźwiedź wzmacniacz rockowy. Być może jego pasmo przenoszenia nie jest płaską linią, a niektórzy znajdą w dźwięku nawet lekkie skonturowanie. Ale co z tego, skoro łączy się to z radością grania? Na Denonie można słuchać kameralistyki wokalnej, ale w moim odczuciu to marnowanie jego potencjału. W każdej sekundzie ten wzmacniacz prosi: daj czadu!

Autor: Maciej Stryjecki
Źródło: HFiM 07-08/2013

Pobierz ten artykuł jako PDF