ECM 2016
Muzyka: 
Realizacja: 
Inspiracją do powstania albumu, a dokładniej tytułowej suity, były prace indyjskiej malarki Nasreen Mohamedi. Kolejne części cyklu są próbą przełożenia wrażeń wizualnych na język jazzu z okolic free. Spotkanie charyzmatycznego trębacza z kręgu awangardy z jednym z najbardziej obiecujących pianistów współczesnej sceny jazzowej zaowocowało płytą skierowaną do wytrawnych fanów. Główną zasadą budowy utworów jest kontrast – brzmieniowy, fakturalny, dynamiczny – pomiędzy grą pianisty a improwizacjami Smitha. Iyer tworzy bazę dźwiękową (fortepian akustyczny plus szczypta elektroniki), która pozwala Smithowi na swobodne wycieczki we wszystkich kierunkach. To dość oryginalny pomysł, choć w kilku utworach można odczuć lekki dysonans między zbyt poukładaną i nieco schematyczną grą Iyera a rozwichrzonymi, pełnymi łamiących się dźwięków i efektów sonorystycznych eskapadami Smitha. Chciałoby się, aby również Iyer wszedł na podobny poziom. I tak się dzieje od quasi-punktualistycznego „Uncut Emeralds”, gdzie partie muzyków zaczynają pulsować własnym życiem. W nagraniach zabrakło mi trochę dialogowania, wzajemnej inspiracji i wymiany myśli między artystami, które w muzyce improwizowanej odgrywają znaczącą rolę. Tak czy inaczej, płyta godna polecenia.
Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 11/2016
